Oké, dan nu maar even terug naar het begin. Ooit heb ik de diagnose ‘ADHD’ gekregen. Ik was vrij jong (ongeveer drie jaar) en mijn ouders liepen vast vanwege mijn gedrag wat zij opdat moment niet konden verklaren. Na een aantal onderzoeken kreeg ik een diagnose. Mijn ouders hebben dit geaccepteerd en zijn gaan kijken naar ‘hoe nu verder’?

Ik heb een vrij normale opvoeding gehad in zoverre dit kan en gaat. Mijn vader had een eigen onderneming en stond op markten en braderieën. Mijn moeder is werkzaam in de huishoudelijke hulp en op heden nog. Mijn vader nam mij altijd overal mee heen, waar hij was, was ik ook. Ondertussen ging ik ook naar school, wel met veel obstakels want doordat ik een diagnose had vonden scholen het maar lastig om met mij om te gaan en het juiste te bieden. Dit heeft ervoor gezorgd dat ik meerdere basisscholen heb gezien maar uiteindelijk toch een school heb gevonden waar ik wel mijzelf kon en mocht zijn en waar zij wel wat met mij konden.

Mijn ouders hebben altijd het gevoel gehad dat zij zich moesten bewijzen naar anderen dat kinderen met ADHD en een normaal niveau ook gewoon mee kunnen draaien in de maatschappij, dat zij niet anders zijn dan anderen. Dit betekende ook dat mijn ouders voortdurend bezig waren met wat er om mij heen gebeurde. De wisselwerking tussen mij en anderen en wat hun als ouders hierin konden doen zodat ik er geen last van had. Dit vroeg veel van hun.

Na de basisschool stroomde ik door naar het hoger onderwijs, ik vond alles wel prima en deed mijn ding op zijn Desirees. Dit frustreerde veel mensen maar hé, ik had hier geen last van. Mijn ouders werden vaak aangesproken over hoe ik mijn dingen deed en hoe laks en makkelijk ik kon zijn. Na een tijdje hoger onderwijs moet je iets kiezen om een diploma te halen, ik dacht ik ga de koksopleiding doen, simpel, makkelijk, leuk en altijd in contact met mensen. Deze opleiding afgerond en ik ontving een diploma niveau 2 kok. Tja…. En dan… dan begint het ‘echte leven’!

Desirée dacht mee te kunnen gaan in de flow van Oude Pekela, niet werken en een uitkering aanvragen want dit was hoe het ging in het dorp. Na meerdere aanvragen afgewezen voor een uitkering moest ik maar een plan B bedenken. Opzoek naar werk of iets wat ik wel wil gaan doen. Op dat moment woonde ik samen in Oosterwolde, hier vond ik een zorgorganisatie die vrijwilligers zocht in de keuken om te koken met de deelnemers. Ik dacht, kijk dat is leuk, mensen leren koken, een fijne plek waar iedereen gelijk is. Dit beviel mij goed en een aantal jaren later was ik er nog. Door mijn relatiebreuk een tijdje terug naar ouders waar ik het miste om te werken met mensen die ondersteuning nodig zijn. Ik ben gaan solliciteren bij de plek waar ik vrijwilliger was en ben aangenomen zodat ik mijn BBL kon gaan doen. Deze vrij vlot afgerond waardoor ik naar een andere werkplek gegaan ben om mijzelf verder te ontwikkelen tot een professionele hulpverlener.

Dit was een verkorte versie van hoe alles is ontstaan, heb echt wel het nodige uitgespookt en gedaan want ik was een zeer creatief kind en bedacht altijd de meest bijzondere streken, mijn ouders hebben het maar druk gehad met mij, maar hé, zij kunnen nu een hoop over mij vertellen en aan iedereen met trots vertellen dat ik het toch geflikt heb in deze maatschappij, met mijn ADHD en alle obstakels die er waren en die ik zelf heb veroorzaakt. Nu bijna 31 jaar en een startende ondernemer! Het levende bewijs dat wanneer je iets wil dat je dit kan, ook met een diagnose, je bent nooit te oud om te gaan voor je dromen, met de juiste mensen en ondersteuning kun je bereiken wat je wil!